Wybrane zagadnienia unijnej polityki regionalnej na przykładzie województwa świętokrzyskiego

"Unia Europejska obejmuje obecnie 27 państw członkowskich, które tworzą wspólnotę polityczną i gospodarczą, liczącą 493 miliony obywateli. Tym samym różnice, zarówno między państwami, jak i 271 regionami Unii, są bardzo głębokie. Z tego powodu jednym z najważniejszych elementów polityki Unii jest polityka regionalna. Ma ona na celu wyrównanie dysproporcji w rozwoju gospodarczym, społecznym i przestrzennym za pośrednictwem redystrybucji środków budżetowych. Zmierza ona do harmonijnego rozwoju Unii, niwelowania różnic i osiągania spójności pomiędzy regionami1. Spójność, do której dąży europejska polityka regionalna jest zatem skonkretyzowaniem zasady solidarności Unii Europejskiej. Ma ona podstawowe znaczenie w procesach integracyjnych regionów, zapewniając im sprawny rozwój i funkcjonowanie."(...

Społeczno-ekonomiczne aspekty funkcjonowania systemu postpenitencjarnego w województwie świętokrzyskim

Prezentowana praca jest – zgodnie z tytułem – próbą ukazania „społecznoekonomicznych aspektów funkcjonowania systemu postpenitencjarnego w województwie świętokrzyskim”. Moje konstatacje oparłem głównie na badaniach przeprowadzonych w Areszcie Śledczym w Kielcach i w Zakładzie Karnym w Pińczowie. W badaniach tych korzystałem z metod i technik stosowanych w naukach społecznych, które szczegółowo omówię w I rozdziale. Uzyskane w ten sposób dane umożliwiły mi ukazanie możliwie pełnego obrazu funkcjonowania systemu postpenitencjarnego w województwie świętokrzyskim oraz jego efektywności. Ze względu na realizowany temat w pracy mojej zajmowałem się także problematyką kary pozbawienia wolności. Uwzględniłem jej psychospołeczne skutki dla ukaranego, które mają wpływ na jego późniejszą readaptację społeczną. Przy organizacji pomocy postpenitencjarnej trzeba bowiem uwzględniać konsekwencje izolacji, zwłaszcza długoterminowej. Winno się na nie zwracać uwagę po to, by wsparcie udzielane osobom zwolnionym z zakładów karnych oraz ich rodzinom miało należyty charakter. Rodzaje tej pomocy, jej formy i fazy przedstawię w świetle aktualnych uregulowań prawnych. Rozwój poglądów na temat resocjalizacji skazanych łączy się z rozwojem wiedzy penitencjarnej. Z tych to względów nieco miejsca poświęcam historii rozwoju myśli penitencjarnej dotyczącej m.in. pomocy, jakiej na przestrzeni dziejów udzielano odbywającym kary pozbawienia wolności. Jej początków można upatrywać już w czasach, w których karę pozbawienia wolności zaczęto postrzegać jako środek służący nakłonieniu skazanego do poprawie. Myśl ta przejawia się w refleksjach naukowych odnoszących się do sposobów wykonania kary i polityki postpenitencjarnej. Mają one również pewien wpływ na politykę społeczną, której celem jest ograniczanie przestępczości, a zwłaszcza przestępczości powrotnej. Zagadnienia te są na ogół znane, ponieważ stały się przedmiotem licznych opracowań naukowych i znalazły swój wyraz w rozstrzygnięciach normatywnych. Trafnie zauważa więc M. Porowski, że: „Wrażliwość moralna i roztropność ludzka wpisały wszak na trwałe do programu polityki postpenitencjarnej postulat pomocy dla osób dotkniętych skutkami skazania” . Znany jest również pogląd, że skazany odbywa bardziej dolegliwą część kary dopiero po wyjściu z zakładu karnego i dlatego określenie zakresu pomocy postpenitencjarnej ma dla niego istotne znaczenie. Brak możliwości zaspokojenia egzystencjalnych potrzeb człowieka po wyjściu ma wolność może zniweczyć proces resocjalizacji rozpoczęty w zakładzie karnym. W moich badaniach starałem się także ustalić to, co skazani wiedzą o pomocy postpenitencjarnej, jakie są ich oczekiwania w tym zakresie oraz jak wygląda konfrontacja tych oczekiwań z założeniami polityki społecznej i aktualnym stanem prawnym regulującym pomoc postpenitencjarną w Polsce. Uważałem, że ustalenia te mają duże znaczenie teoretyczne i praktyczne. Mogą bowiem poszerzyć naszą wiedzę o funkcjonowaniu systemu postpenitencjarnego i w ten sposób wpłynąć na jego poprawę. Z kolei wyniki badań oraz wysnute z nich wnioski mogą znaleźć praktyczne zastosowanie w organizacji pomocy postpenitencjarnej. Poznanie oczekiwań badanych i ich ocena systemu pomocy postpenitencjarnej może zatem przyczynić się do korekt tego systemu oraz działalności resocjalizacyjnej. Rozprawa składa się z sześciu rozdziałów poprzedzonych wstępem i uzupełnionych bibliografią. We wstępie przedstawiłem motywy podjętego tematu, cele oraz strukturę opracowania. W rozdziale pierwszym przedstawiłem metodologiczną koncepcję badań własnych. Ukazałem również problemy i hipotezy badawcze oraz zmienne, wskaźniki i metody, a także techniki i narzędzia badawcze. Rozdział drugi jest próbą skrótowego ukazania kształtowania się kary pozbawienia wolności i pomocy skazanym. Zwracam w nim uwagę na to, że już od czasów starożytnych zdawano sobie sprawę z tego, iż po odbyciu kary i wyjściu skazanego na wolność, następuje w jego życiu krytyczny okres i wówczas należy mu pomóc. Szczególną rolę w tym powrocie byłego więźnia do społeczeństwa odgrywa rodzina i najbliższe otoczenie. W rozdziale tym ukazuje ponadto proces kształtowania się systemu penitencjarnego w naszym kraju. W rozdziale trzecim zawarłem rozważania na temat idei i celów pomocy postpenitencjarnej. Przedstawiłem także zasady udzielania tejże pomocy przez administrację państwową i organizacje pozarządowe posługując się przykładem województwa świętokrzyskiego. W rozdziale czwartym przedstawiam w zarysie dzieje Aresztu Śledczego w Kielcach i Zakładu Karnego w Pińczowie. Omawiam w nim organizację i infrastrukturę obu tych placówek oraz charakteryzuję ich kadrą wychowawczą i metody oddziaływań resocjalizacyjnych. W rozdziale tym omawiam także obecnie obowiązujące przepisy dotyczące więziennictwa, resocjalizacji i pomocy postpenitencjarnej. W rozdziale piątym scharakteryzowałem pomoc postpenitencjarną świadczoną osobom uprawnionym przez sądowych kuratorów zawodowych. Prezentuję również wyniki badań przeprowadzonych wśród tychże kuratorów i ich podopiecznych – beneficjentów pomocy postpenitencjarnej. W rozdziale piątym staram się przede wszystkim przeanalizować efektywność pomocy świadczonej dozorowanym. Rozdział szósty poświęcony jest prezentacji wyników badań ankietowych przeprowadzonych wśród osób osadzonych w jednostkach penitencjarnych w województwie świętokrzyskim. W rozdziale tym staram się ukazać ich zasób wiedzy na temat pomocy postpenitencjarnej, przedstawić ocenę jej skuteczności i celowości. Na końcu rozdziału zamieściłem wnioski poznawcze wynikające z przeprowadzonych badań własnych i przemyślenia przydatne praktyce

Enhancing reuse of data and biological material in medical research : from FAIR to FAIR-Health

The known challenge of underutilization of data and biological material from biorepositories as potential resources formedical research has been the focus of discussion for over a decade. Recently developed guidelines for improved data availability and reusability—entitled FAIR Principles (Findability, Accessibility, Interoperability, and Reusability)—are likely to address only parts of the problem. In this article,we argue that biologicalmaterial and data should be viewed as a unified resource. This approach would facilitate access to complete provenance information, which is a prerequisite for reproducibility and meaningful integration of the data. A unified view also allows for optimization of long-term storage strategies, as demonstrated in the case of biobanks.Wepropose an extension of the FAIR Principles to include the following additional components: (1) quality aspects related to research reproducibility and meaningful reuse of the data, (2) incentives to stimulate effective enrichment of data sets and biological material collections and its reuse on all levels, and (3) privacy-respecting approaches for working with the human material and data. These FAIR-Health principles should then be applied to both the biological material and data. We also propose the development of common guidelines for cloud architectures, due to the unprecedented growth of volume and breadth of medical data generation, as well as the associated need to process the data efficiently.peer-reviewe

Modelowy projekt prewencji chorób układu krążenia na przykładzie doświadczeń programu SOPKARD. Część druga - podprogramy diagnostyczne i interwencyjne

Duża częstość zawałów serca i udarów mózgu w Polsce spowodowała wzrost zainteresowania działaniami profilaktycznymi. Niestety, działania prewencyjne, choć coraz liczniejsze, najczęściej są prowadzone przypadkowo, niesystematycznie i za krótko. Dlatego autorzy projektu SOPKARD opracowali schemat optymalnego dla polskich warunków programu przesiewowego. Czas jego trwania przewidziano na minimum 10 lat, aby w sposób systematyczny objąć całą populację badanej miejscowości. Podstawową strukturę Programu stanowią dwie składowe — działania podstawowe, dotyczące wszystkich mieszkańców zaproszonych na badania, oraz moduł z pogłębioną diagnostyką i interwencjami, realizowanymi u osób z grup wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Dodatkowo, w projekcie założono okresową kontrolę uzyskanych efektów biologicznych i ekonomicznych, którą przeprowadza się co 5 lat za pomocą sondażu reprezentacyjnego. Podstawowym zadaniem interwencji podstawowej jest edukacja zdrowotna i diagnostyka głównych czynników ryzyka chorób serca i naczyń. Podstawą stratyfikacji badanych jest ocena ryzyka sercowo-naczyniowego za pomocą algorytmów PRECARD i SCORE. Głównym realizatorem w podstawowym module Programu są pielęgniarki, bardzo dobrze przeszkolone w zakresie oceny ryzyka i edukacji zdrowotnej. Prowadzą one badania przesiewowe w kierunku nadciśnienia tętniczego, dyslipidemii i cukrzycy wraz z interpretacją wyników i samodzielną oceną ryzyka sercowo-naczyniowego. Rozszerzoną część dodatkową, zależną od wyników badań przeprowadzonych w części podstawowej, stanowią podprogramy diagnostyczne i interwencyjne. Jej zadaniami są: pogłębiona diagnostyka osób z już istniejącymi zaburzeniami lub zagrożonych znacznym ryzykiem wystąpienia chorób serca i naczyń oraz wdrażanie metod niefarmakologicznych. W skład tego dodatkowego modułu wchodzą: podprogramy diagnostyczne (kardiologiczny, np. badania echokardiograficzne, próby wysiłkowe EKG, oraz neurologiczny, np. badania doplerowskie tętnic domózgowych wewnątrz- i zewnątrzczaszkowych, MRI mózgu), diagnostyczno-interwencyjne (psychologiczno-psychiatryczny na podstawie przesiewowych badań psychometrycznych, pediatryczny u dzieci z rodzin obarczonych wysokim ryzykiem) oraz interwencyjne (dietetyczny, aktywności ruchowej, pomocy palącym). Podstawą wszystkich algorytmów diagnostycznych i leczniczych Programu SOPKARD są najnowsze zalecenia europejskich towarzystw naukowych w dziedzinie kardiologii, nadciśnienia tętniczego, miażdżycy i cukrzycy

Telecommunications infrastructure sharing as an opportunity for effective deployment of very high capacity networks

The objective of promoting the widespread deployment and take-up of very high-capacity networks is at the core of the EU’s ambition toward a gigabit society. Infrastructure sharing can be instrumental for this deployment by reducing costs, and risk of deployment, reducing environmental impact, and ensuring efficient use of spectrum and network assets. At the same time, infrastructure sharing can reduce incentives to invest and compete between providers of electronic communications networks and increase coordination between telecom market participants, which presents an obvious risk relating to tacit collusion and potential breaches of competition law. The research goal of the paper is to determine whether the EU provides a coherent regulatory approach balancing the potential benefits and drawbacks of infrastructure sharing in the electronic communication sector and whether this approach ensures the development of very high-speed connectivity in the EU. The subject of the analysis is the European Electronic Communications Code (EECC), which provides the obligations to share infrastructure (Article 61(3–4) of the EECC) and promote co-investments in very high-capacity networks (Article 76 of the EECC).Cel polegający na promowaniu powszechnego wdrażania i upowszechniania sieci o bardzo dużej przepustowości leży u podstaw działań UE w kierunku społeczeństwa gigabitowego. Współużytkowanie infrastruktury może mieć zasadnicze znaczenie dla tego wdrożenia, zmniejszając jego koszty i ryzyko i wpływ na środowisko oraz zapewniając efektywne wykorzystanie widma i zasobów sieciowych. Jednocześnie współdzielenie infrastruktury może zmniejszyć zachęty do inwestowania i konkurowania między dostawcami sieci łączności elektronicznej oraz zwiększyć koordynację między uczestnikami rynku telekomunikacyjnego, co stwarza oczywiste ryzyko związane z milczącą zmową i potencjalnym naruszeniem prawa konkurencji. Celem badawczym artykułu jest ustalenie, czy UE zapewnia spójne podejście regulacyjne równoważące potencjalne korzyści i wady współdzielenia infrastruktury w sektorze łączności elektronicznej oraz czy takie podejście zapewnia rozwój bardzo szybkich połączeń w UE. Przedmiotem analizy jest Europejski Kodeks Łączności Elektronicznej (art. 61 ust. 3–4 EKŁE), który nakłada obowiązki współdzielenia infrastruktury (art. 76 EKŁE)

Procedural requirements for administrative limits to property rights in Poland

Polish Constitution contains a general principle related to the protection of the right to property. As it is not an absolute rule, the Constitution also provides for some exceptions to it, one of them being the institution of expropriation, ie carrying out administrative dispossession of ownership of movable and immovable property. Pursuant to the Constitution, expropriation shall be possible only when the following preconditions are met: expropriation is related to a public purpose; expropriation is performed under a highest-rank statute (‘Act’ of law or ustawa) and by means of a procedure specified therein; the expropriated party is awarded just compensation. Detailed material and procedural provisions on land expropriation are contained in the Immovable Property Management Act of 21 August 1997. The competent authority for immovable property expropriation and compensation is the starost (county-level local government authority) performing administrative tasks on behalf of the government. Expropriation decisions may be contested in proceedings before administrative courts. In the Polish legal order, the institution of expropriation is distinguished from that of nationalization. Currently, the latter is only of historical importance

Managing Rural Areas in the Context of the Growing Debt of Polish Local Government Units

Local development is a long-term process of economic transformation. To make it happen, expenditure must be incurred, especially including investments. At a local level, the financial burden involved in the transformation is mostly on local government units. Although a three-level administrative system is in place in Poland, bottom-level units (municipalities) are largely responsible for driving local development. Polish rural areas make up over 90% of the national territory, and rural municipalities alone are home to 11 million people, i.e., 30% of the total population. Poland’s accession to the European Union and the ability of local government units (LGUs) to use Union funds contributed to local development, in particular by making many rural municipalities a more attractive place to live and invest in. However, a rapid increase in debt levels was another consequence. Excessive indebtedness of LGUs threatens not only their stable operation and local development but also the stability of the whole public finance sector. The main purpose of this study was to assess the level of and differences in indebtedness of Polish rural municipalities, and to identify the key socioeconomic conditions of debt. The analysis period was 2007–2017. This article used the TOPSIS routine to develop a synthetic indicator of municipal debt levels. An ordered logit model was also employed to identify the key conditions behind municipal indebtedness in Polish rural areas. This study found that, in 2007–2009, most rural municipalities (over 50%) recorded extremely low or low levels of debt while only one-fifth were at high or extremely high levels. In turn, already in 2015–2017, more than one-third of all rural municipalities were at a high or extremely high level of debt. The study also allowed to validate the research hypothesis formulated in this paper, namely that “the key reason for the growing level and diversity of indebtedness of Polish rural municipalities is the investment activity of local authorities in seeking funds from the European Union”